Gjykata e Romës anulon një transferim sipas Rregullores së Dublinit pas konstatimit të shkeljeve serioze të detyrimeve të informimit
Në një vendim të rëndësishëm që mund të ndikojë në mënyrën se si shtetet evropiane menaxhojnë procedurat e mekanizmit të Dublinit, Gjykata e Romës ka anuluar një urdhër transferimi të lëshuar në bazë të Rregullores së Dublinit III, pasi konstatoi se kërkuesi i mbrojtjes nuk kishte marrë informacionin thelbësor që parashikohet nga legjislacioni i Bashkimit Evropian.
Vendimi, i datës 18 nëntor 2025 dhe i regjistruar me Numrin e Regjistrit të Përgjithshëm 37474/2025, ka të bëjë me një kërkues mbrojtjeje ndërkombëtare, transferimi i të cilit drejt Sllovenisë ishte urdhëruar nga Njësia e Dublinit në Itali. Gjykata arriti në përfundimin se administrata kishte shkelur garancitë themelore të informimit të parashikuara në nenet 4 dhe 5 të Rregullores (BE) nr. 604/2013, garanci që synojnë të sigurojnë transparencë, drejtësi dhe pjesëmarrje efektive në përcaktimin e shtetit përgjegjës për shqyrtimin e kërkesës së azilit.
Në qendër të vendimit qëndron intervista personale. Sipas jurisprudencës së Gjykatës së Drejtësisë së Bashkimit Evropian, kjo intervistë nuk është një formalitet administrativ, por një garanci thelbësore procedurale: ajo duhet të zhvillohet para marrjes së vendimit të transferimit, në një gjuhë që kërkuesi e kupton, në kushte konfidencialiteti, dhe duhet t’i mundësojë atij të paraqesë rrethana personale të rëndësishme. Për më tepër, autoritetet duhet të hartojnë një përmbledhje të shkruar që pasqyron saktësisht informacionet e dhëna gjatë intervistës.
Në rastin e shqyrtuar nga Gjykata e Romës, administrata paraqiti vetëm një formular standard që përmbante të dhënat personale dhe adresën e kërkuesit, pa përfshirë asnjë detaj mbi përmbajtjen e intervistës, pyetjet e bëra apo përgjigjet e dhëna. Gjykata vlerësoi se një dokument i tillë është, në aspektin juridik, i barabartë me mungesën e vetë intervistës.
Bazuar në jurisprudencën evropiane dhe italiane, mungesa e një interviste të vlefshme çon automatikisht në pavlefshmërinë e urdhrit të transferimit. Gjykata gjithashtu hodhi poshtë mundësinë që kjo shkelje të korrigjohej përmes një seance dëgjimore gjyqësore, duke argumentuar se një korrigjim i tillë do të ishte në kundërshtim me natyrën e përshpejtuar të mekanizmit të Dublinit.
Si rezultat, Gjykata deklaroi se Italia është shteti përgjegjës për shqyrtimin e kërkesës së mbrojtjes ndërkombëtare të kërkuesit.
Ky vendim përforcon një tendencë në rritje në mbarë Evropën: gjykatat kërkojnë që procedurat e Dublinit të respektojnë jo vetëm kushtet formale, por edhe garancitë thelbësore të nevojshme për mbrojtjen e të drejtave të kërkuesve të azilit. Mesazhi që del nga ky vendim është i qartë: rrugët e shkurtra procedurale nuk janë më të pranueshme në një fushë që prek drejtpërdrejt të drejtat themelore të individit.
Nessun commento:
Posta un commento